Ένα κείμενο για τις γυναίκες που έγιναν μητέρες και, μέσα στην αγάπη και την προσφορά, έχασαν για λίγο την επαφή με την εικόνα τους.
Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή που το «ποια είμαι» υποχωρεί για να κάνει χώρο στο «τι χρειάζονται οι άλλοι από εμένα». Η μητρότητα είναι μία από αυτές. Η φροντίδα, η εξάντληση, η συνεχής προσφορά συχνά μετατοπίζουν την εσωτερική ταυτότητα, χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς άμεσα.
Στην καθημερινότητα κυριαρχεί το πρακτικό: το σώμα ντύνεται γρήγορα, με ό,τι υπάρχει καθαρό, άνετο, εύκολο. Οι επιλογές γίνονται μηχανικά, όχι συνειδητά. Τα ρούχα δεν αντικατοπτρίζουν πλέον τον εαυτό, απλώς τον εξυπηρετούν.
Αυτό όμως δεν είναι αμελητέο. Η ψυχολογία έχει δείξει πως τα ρούχα λειτουργούν ως προέκταση της ταυτότητας. Είναι ένας «κώδικας» που εκπέμπει μηνύματα, όχι μόνο προς τους άλλους, αλλά κυρίως προς τον ίδιο τον εαυτό. Όταν κάποιος ντύνεται με τρόπο που τον εκφράζει, ενισχύεται η αυτοαντίληψη, η αυτοεκτίμηση και η αίσθηση παρουσίας. Αντίστροφα, όταν οι επιλογές είναι αποτέλεσμα παραμέλησης ή εξάντλησης, το μήνυμα που λαμβάνει ο ψυχισμός είναι: «δεν έχω σημασία τώρα».
Η φράση όμως «φόρα κάτι που σε εκφράζει» δεν είναι πάντα εύκολο να υλοποιηθεί. Γιατί, σε κάποιες φάσεις της ζωής, όπως μετά τον τοκετό, μετά από μια περίοδο έντονης φροντίδας ή ακόμα και μετά από μια μεγάλη αλλαγή, ξεχνάμε τι μας εκφράζει. Μπορεί να σταθείς μπροστά στην ντουλάπα και να μη νιώθεις τίποτα για κανένα ρούχο. Γιατί απλώς, έχεις χάσει την επαφή με αυτό που νιώθεις, με αυτό που είσαι τώρα. Και είναι εντάξει αυτό. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχεις — σημαίνει ότι βρίσκεσαι στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση με τον εαυτό σου.
Σε τέτοιες στιγμές, το ζητούμενο δεν είναι να βρεις «το τέλειο outfit» αλλά μια μικρή ένδειξη οικειότητας. Κάτι που να σε κάνει να πεις: «Αυτό κάτι μου θυμίζει από εμένα». Ίσως ένα χρώμα. Ίσως ένα παλιό φουλάρι. Ίσως κάτι που σου έδωσε κάποτε χαρά. Αυτό το μικρό βήμα είναι συχνά αρκετό για να ανάψει ένας εσωτερικός διακόπτης.
Η στιγμή που κάποιος διαλέγει ένα ρούχο που δεν είναι απλώς «βολικό», αλλά σωστό για τη διάθεση, τη φάση, την προσωπικότητα, είναι βαθιά ουσιαστική. Είναι σαν να ανάβει μια σπίθα μέσα στην αβεβαιότητα. Το βλέμμα στον καθρέφτη συναντά και πάλι κάποιον γνωστό. Ίσως όχι ακριβώς όπως ήταν παλιά, αλλά πιο αυθεντικό.
Η ενδυματολογική επιλογή γίνεται έτσι μια μορφή αυτοεπαναπροσδιορισμού. Όχι για να εντυπωσιάσει, ούτε για να «διορθώσει» την εικόνα. Αλλά για να υπάρξει. Για να θυμίσει στον εαυτό ότι δεν έχει χαθεί μέσα στις απαιτήσεις και στις ευθύνες. Ότι κάτω από τις πολλαπλές ταυτότητες (μητέρα, σύντροφος, εργαζόμενη) υπάρχει ακόμη ένας εσωτερικός πυρήνας που αξίζει προσοχή και φροντίδα.
Η μόδα δεν είναι, τελικά, επιφανειακή όταν αντιμετωπίζεται ως εργαλείο έκφρασης. Είναι ψυχολογική γλώσσα. Ένας ήσυχος τρόπος να πει κανείς: «Είμαι ακόμα εδώ. Και σήμερα θα ντυθώ έτσι.»
Είναι μια φυσική «μετάβαση»
Δεν είναι σπάνιο, ούτε αφύσικο, να νιώθει μια νέα μητέρα ότι έχει χάσει λίγο τον εαυτό της. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπά τη μητρότητα ή πως δεν είναι ευγνώμων. Σημαίνει απλώς πως χρειάζεται χώρο για να «χωρέσει» ξανά και η δική της ταυτότητα μέσα στη νέα καθημερινότητα.
Η ψυχολογική εικόνα μας, η σχέση με το σώμα μας και τον καθρέφτη, περνούν από μια φάση επανεκκίνησης. Δεν μιλάμε για επιστροφή στο “πριν”, αλλά για επανασύνδεση με το τώρα. Και το ντύσιμο είναι ένας πολύ απλός, καθημερινός αλλά ουσιαστικός τρόπος να ξεκινήσει αυτή η επανασύνδεση.
Δεν χρειάζεται τίποτα ριζικό για να ξαναβρείς την επαφή με την εικόνα σου. Μόνο πρόθεση και φροντίδα:
• Ξεκίνα από το συναίσθημα. Πριν διαλέξεις ρούχα, αναρωτήσου: Πώς νιώθω σήμερα; Τι χρειάζομαι; Ένα ήρεμο χρώμα; Κάτι ζεστό; Κάτι που με τονώνει;
• Δώσε χρόνο στο ντύσιμο, όσο μπορείς. Δεν χρειάζονται ώρες. Χρειάζονται μερικά λεπτά προσοχής. Το ντύσιμο δεν είναι αγγαρεία, είναι στιγμή επαφής με τον εαυτό σου.
• Φόρα κάτι που σε εκφράζει, ή που σου θυμίζει πώς είναι να σε εκφράζει κάτι.
• Σήμερα πες: θέλω να θυμηθώ ποια είμαι.
• Χρησιμοποίησε τα ρούχα ως υπενθύμιση της αξίας σου. Ένα αγαπημένο κομμάτι που έχεις καιρό να φορέσεις μπορεί να γίνει γέφυρα ανάμεσα στο παλιό και το νέο σου «εγώ».
Η φροντίδα ξεκινά από εσένα:
Όταν φροντίζεις τον εαυτό σου μέσα από τις μικρές, καθημερινές επιλογές, χτίζεις σιγά-σιγά μια νέα σχέση με την εικόνα σου. Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Δεν χρειάζεται να «γυρίσεις» κάπου. Δεν υπάρχει «πριν» και «μετά». Υπάρχει το τώρα και μέσα σ’ αυτό έχεις χώρο να υπάρχεις ως μαμά και ως γυναίκα, δοτική και αυθεντική.
Ντύσου για εσένα. Όχι για να αποδείξεις κάτι. Όχι για να αρέσεις.
Ντύσου για να θυμηθείς.
Γιατί δεν χάθηκες.
Απλώς έχεις αλλάξει — και αυτό είναι απολύτως εντάξει.
Και να θυμάσαι…
Δεν υπάρχει «σωστός τρόπος» να επανέλθεις. Δεν υπάρχει deadline για να αισθανθείς και πάλι οικεία με τον εαυτό σου. Μπορεί να ξεκινήσει ένα πρωί με ένα διαφορετικό πουκάμισο, μια βόλτα χωρίς άγχος ή μια ματιά στον καθρέφτη που αντί για κριτική, λέει: «είμαι εδώ, και με βλέπω». Η επιστροφή στον εαυτό είναι μια ήπια διαδικασία. Και κάθε μέρα που της δίνεις λίγο χώρο, ανθίζει.
Και αν μια μέρα κοιτάξεις τον καθρέφτη και δεν ξέρεις πια τι σε εκφράζει, μην φοβηθείς.
Δεν σημαίνει ότι χάθηκες.
Σημαίνει ότι βρίσκεσαι στο κατώφλι μιας νέας σχέσης με τον εαυτό σου.
Μιας σχέσης πιο αληθινής, πιο δικής σου.
Και ίσως, το πρώτο ρούχο που θα διαλέξεις με πρόθεση, να μην είναι απλώς ύφασμα.
Να είναι η πρώτη λέξη σε μια γλώσσα που έχεις καιρό να μιλήσεις:
τη γλώσσα του “είμαι εδώ”.
Όχι όπως ήμουν.
Αλλά όπως είμαι τώρα.
Και αυτό είναι αρκετό.
Και αυτό είναι ιερό.
Nefeli Theodorou
Personal Stylist | Image & Psychology Consultant
